خلوت..

و او

در خاکروبه های کنجِ دیوار یک کوچه‌ی متروکه و کهنه،

جوانه زد.

چه کسی در عالم هستی می‌دانست،

که او

روزها

با نور طلایی خورشید

چه صحبتهای گرمی دارد؟

و گاه‌‌به‌گاه،

باد ملایمی، نسیمی، هوای تازه ای که از پشت دیوار های کوچه میرسد، 

به چه رقصهایی او را وا می‌دارد؟

او

و ساقه‌ی نازکش

- جوانه‌ای در فراموش‌شده ترین انزوای جهان-

سبز

و شیفته‌ی نور

در خلوت

و

در تنهایی

آشنا با هر بسامدی از صوت

آشنا با هر ضخامتی از باد

.

.

.

.