آدمک

تو

با دل من

با عقل و درک من

چه کردی

که این حجم از عشق

این شورِ پر بسامد

با این همه بُهت زدگی های پی در پی

در نیمه های شب

در تار و پودِ منجسم سیاهی ها و تنهایی ها

در تک تک ذراتم

می خروشد

می سوزاند و تبخیر میکند

اشک می شود

(تنها سلاحِ مبارزه با بی قراری ها)

و آرام از این جان میگیرد؟

چه کرده ای

و در کدام قطعه ی این مغز؟

اذان بگو

عشق چیزیست که موقوفِ هدایت باشد

مژده ی وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیش تر زانکه چو گَردی ز میان برخیزم...