اقیانوس‌ندیده

این شاید، زلال ترین روز بهاری من بود.
پرفرکانس، تشنه، صدم های ثانیه اش حتی.

از این سرِ شهر تا آن سرِ شهر
صبحانه ی شلوغ
آب تنیِ اکتوپیک و داغ و داغ و داغ
ناخنک زدن های مجاز به سیب زمینی نگینی سرخ کرده
آدم های تازه، تازه تر از سبزی های باغچه
آدم های تشنه. شور.
و اعتماد به هیپوکامپ های مغزم.
به من خوش گذشته باز
باز
و باز.

جاگذاشتم موبایلم را صبح
روی میز تحریر اتاقم، ناخواسته البته‌.
و کارت بانکی را!
و کیف پول را.
اما من
معلق تر از تمام این قصه ام.
انگار که بی نیاز به هیچ فیبر نوری..
گشتم،
باغ به باغ
درخت به درخت
تاب به تاب.
روی لبه ی آن دیوار که هی بلند و بلندتر میشد، راه رفتم؛ رسیدم به سقف آن اتاق، که رفت زیر کفشهایم. سرم در شاخه های شکوفه زده ی درختها گیر کرده بود.
هیچوقت، تا الآن، روی بام خانه ی کسی، راه رفته کسی؟ با دامنِ کوتاه چین دار. با لباس گیپور دارِ توری. با جوراب شلواریِ سیاه، با رقص. با مثانه ی پُر. با آواز کُردی زیر لب..
من بودم.
میان تمام آن درختها
آن سنگریزه ها
آن مسابقه ها
هم صحبتی ها
تشنگی ها

من بودم،
بِکر و جاری.
مثل رودخانه های دور دور دور.
پر شور، و پر هیجان. اما نهان‌کرده، بی بیانِ هیچ اندیشه ای. مثل صخره های عمود و شکاف دارِ درّه ها.
رَوَنده، با نقل قولهای هگِل.
گرم تر از چای، معناسازیهای سورِن.
و سورن...
و من، تشنه، کاش.

من موهای بلند بلند دیدم. سیاه سیاه‌. درازتر از شب.
چهره های ناآشنای آدم های آشنا. جذاب. دلفریب.
و میگشت، در لابلای برگهای سبزسبز، الهه ی شبهای تنهایی،
اشک اگر داشت، گل می رویید.
"پرداختن".
دست در دست هم.
و آنجا
نماز بود. و گرما.
و تشنگی، طلب میکرد مرا. طلب میکرد مرا.

ما بودیم. خیابان به خیابان، موسیقی و پدال و دورموتور. تاریکی و آغوشهای گرم.
من و گرینجمل. تنگ در بغل.
و هنوز، طعم ماکارونی دارد لب هایم.
صدایش کردم همانجا.
صدایت کردم همانجا.
که خرما بود و گلهای محمدی
که تاب بود و قرض بود و هم صحبتی.
که لطف بود.
که تشنگی.

و اینجاست آن نقاشیِ نیمه تمام.

باید بروم صدای قلبش را بشنوم. با استتوسکوپ.
تنها ۱۲ سانتی متر.
کاش تشنگی..
کاش تشنگی...

#ج‌م‌ع‌ه