زمانی از بهشت

"رجب" رسید

و این

- این هوای خوش

این پاکیِ لحظه

که در ذرات اتاقم نشسته-

هدیه‌ای‌ست که با خودش آورده برایم.

اگر میشد

دست می‌انداختم به گردن لحظه‌هایش،

دامن‌اش را میگرفتم،

و نمی گذاشتم برود، بگذرد، و تمام شود

چقدر زیبایی زمان!

چقدر زیبایی و شگفت.

آدمی دوست دارد بنشیند تماشایت کند، 

سپری شدنت را ببوسد و نگاه کند

نفس بکشد در هوای زمانی که تویی.

آدم حیفش می‌آید که مشغول بشود،

و فراموش کند کجای زمان ایستاده..