سـکـوت اجـبـاری

حس مي كنم كه وقت

گذشته است

حس مي كنم كه مي بايست

تا بحال مرده باشم

مي فهمي ! ؟

خاك ، باد ، آب

چگونه با تو حرف مي زنند

هميشه يك صدا

براي شنيدن كافي ست

و هميشه يك چشم

 براي ديدن

        خلاء يي    كه     تمــــــــــام      نمي شود

                                           خلاء       بي پايان

                                            خلاء ميــــانِ من و تو

                                                                و فاصله

                                                                  يعني همين ...

یه وقتایی هم هست که آدما 

جوری می‌شکنن که دیگه به هیچ دردی نخورن..!

اینطور نیست که شکستن‌شون صدای تِق 

داشته باشه و همه بفهمن

شکستن ادم‌ ها را شاید فقط بشود دیـــــد..

 از خنده های بافتنی.. 

از موهای سپید..

 از هیاهوی زیاد 

و شاید هم از قیافه های کمرنگ..

آدمایی که از نهایت درد شکستن

 و به بی حسی رسیدن.. 

و شاید دیگه به هیچ دردی

 نخورن..! 

خورشید

دیگر

داغ نیست

و ماه کم رنگ

دارد از آسمان فرو می افتد...

کجاست اینجا

که شبیه هیچ کجا نیست !

دلم هوس یک دوست قدیمی کرده...

یک رفیق شش دانگ...

یک آرام دل،

کسی که امتحانش را در رفاقت پس داده

و دیگر محک زدن و زیر و رو کردنی در کار نباشد...

رفیقی که من نگویم و او بشنود...

بخندم و حجم بغضم را در خنده ام ببیند...

رفیقی که بگویمش برو ، اما بماند...

که نرود...

وقتی ماندنش آرامم می کند!

نیست...

دلم گرفته این روزها

هوای بیقراری بدجور بیقرارش کرده...

خط می کشم

روی کاغذ

دایره بر دایره

در هم  و بر هم

به جای همه حرف های نگفته ام

هیچ کس

حتی خودم

باورم نمی شود

که همه ی حرف های دلم

اینگونه سیا ه باشند

که هستند!

سخت است قدم نهادن  میان

خاطره هایی که تار و پودش

پوشیده است از کلاف تنهایی !!!

خسته ام

خسته ام از تکرارهای بیهوده

از سکوت های اجباری

از فریادهایی که در من حبس میکشند!!!

خسته ام

خداوندا :

سازت را زیادی کوک نکرده ای ؟؟؟

می دونی

باید بفهمی وقتی دلت می گیره …

تنهایی !

باید یاد بگیری از هیچ کس توقع نداشته باشی !

باید عادت کنی که با کسی درددل نکنی !

باید درک کنی که هر کس مشکلات خودشو داره !

باید بفهمی وقتی

ناراحتی …

دلتنگی …

یا بی حوصله ای …

هیچ کس حوصله ی تو رو نداره !

دیگه باید فهمیده باشی همه رفیقِ وقتای خوشی اند !

تــنـهـایــے را دوســـت دارم .

عـادت کـــرده ام کــــﮧ تــنـهــا با خــودم باشـــم ،

دوســتــے میــگـفت عـیــب تــنـهـایــے ایــن اســت کـــﮧ

عـادت مــیـکـنــے ...  خــودت تـصــمـیـمــے مـے گیرے ، 

تــنـها بـــﮧ خــیـابان مــے روے، 

و بـــﮧ تــنـهـایــے قـدم میزنـے .

پــشـت مــیـز کــافـے شــاپ تــنـهـایــے مـے نشینـے

و آدمــهـا را نــگاه میــکنے ، 

ولــی مــن بـــﮧ خـاطر هــمـیــن حـــــــس دوســـتـش دارم .

تــنـهـا کـــﮧ باشـے نگاهـــت دقــیـق تــر مــے شــود و مـــعـنـا دار ؛

چــیـزهــایــے مـے بینے کـــﮧ دیگران نــمے بینند،

در خــیـابان زودتر از همـــﮧ میــفـهـمـے پایــیـز آمده 

و ابرها آســمـان را محـــکـم در آغــــوش کشـــیـده اند 

مــیـتـوانــے بے توجـــﮧ بـــﮧ اطــراف، 

ســاعتهــا چـشـم بـــﮧ آســـمان بــدوزے و تــولد باران را نظاره گــر باشــے.

بــــراے هــمـیـن تــنـهـایـــے را دوســـت دارم

زیرا تــنـهـا حســے اسـت کـــﮧ بــــﮧ مــن فــرصـت مـــی دهــد خـــودم باشـــم

با خـــودم کـــﮧ تــعـارف نــدارم !

ســالهـاست بــــﮧ تــنـهـایــے عـادت کـــرده ام....